Het valt overigens niet mee om alle stenen op te sporen. Ze liggen soms op plaatsen waar veel fietsen staan, of in een schaduwrijk hoekje naast een monumentaal gebouw.
Toch geeft het een bevredigend gevoel als je er weer eentje ontdekt. Al wandelend door de stad roep je ineens spontaan: Ja.. daar, ik zie 'm!  Gevoelens van euforie wisselen zich af met wijze woorden en zinnige overpeinzingen des levens. Zoals dit deel van een gedicht van Gerrit Komrij:

De teksten zijn overigens niet op alle stenen goed leesbaar. De poëzietegels behoren tot het dagelijkse voetpad, liggen nabij veel bezochte gebouwen, vaak op drukke locaties in de stad.
De in steen gehouwen teksten slijten niet, de witte verf in de letters wel. Deze verdwijnt, waardoor de lezer extra geprikkeld lijkt te worden om vooral kritisch te lezen.
Onderaan deze pagina treft u vier kleine foto's aan. Die zijn aanklikbaar en uit te vergroten. Zo krijgt u een goed beeld van diverse poëzietegels in Leeuwarden.