Wederom zit ik tijdens de tocht voor de tv. Maar, die middag ga ik nog even naar de Frieslandhal. De FZO zit in de mediahal. Ja, je merkt het, deze tweede tocht in de jaren tachtig is alles strakker georganiseerd.
Zonder perskaart kom je er niet in. We maken met een heel team vrijwilligers een leuke sfeer- uitzending. 
Een hal vol volksliederen zingende feestvierders en ik sta in een hoekje op het podium samen met andere verslaggevers de huldiging te verslaan. 

Je ziet duizenden mensen in de hal ‘hossen en bewegen’ op de klanken van “Olé, Olé”. Onvergetelijk.  

Ook wij proberen de tweevoudig winnaar Evert van Benthem voor de microfoon te krijgen. Maar hij wordt continu omringd door of andere media of bodyguards. Aan het eind van deze middag geef ik mijn perskaart en bandrecorder af aan een andere medewerker van de ziekenomroep.
Moe maar voldaan ga ik naar huis… Ik loop de hal uit, de politie laat me er uit. Een weg terug is er niet meer, immers zonder perskaart geen toegang. En dan…. Twintig stappen verder… sta ik oog in oog met een stralende Evert en zijn vrouw. En een politieman. ”Shit”, denk ik…. En kan niet anders dan stamelen: ”Gefeliciteerd”. 

Het zal vervolgens tot 1997 duren voor er weer een tocht komt. Op nieuwjaarsdag ’97 roept Henk Kroes : “It Giet Oan”. 
Die kreet zal ik in de nacht voorafgaande aan de elfstedentocht regelmatig draaien in het radioprogramma dat ik dan presenteer bij de lokale omroep van Leeuwarden, Radio Mercurius. 
Leeuwarden staat op zijn kop. De media overspoelt de stad. Er zijn inmiddels zeven nationale tv-zenders, er is regio-tv.
Wij doen met lokale tv en radio mee in de achterhoede. Wederom een leuke ervaring.